اثر گروه درمانی شناختی رفتاری چند مؤلفه‌ای بر بی‌خوابی، شاخص‌های خواب، باورهای ناکارآمد خواب و خودکارآمدی خواب

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر درمان شناختی– رفتاری چند مؤلفه‌ای بر علایم بی‌خوابی، باورهای ناکارآمد خواب، خودکارآمدی خواب و شاخص‌های چهارگانه خواب است. جامعه آماری، کارکنان روز کار شرکت بهره‌برداری نفت و گاز آغاجاری بودند. نمونه پژوهش 45 نفر از کارکنان مبتلا به بی‌خوابی بود که به صورت تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب و در گروه آزمایش، پلاسیبو و لیست انتظار گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل جدول گزارش خواب٬ مقیاس باورها و نگرش‌های ناکارآمد خواب، مقیاس بی‌خوابی اتنس و مقیاس خودکارآمدی ادراک شده خواب بود. گروه آزمایش 6 جلسه مداخله گروهی دریافت کردند. گروههای کنترل هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند و فقط از گروه پلاسیبو خواسته شد که به مدت 6 هفته برگه‌های گزارش خواب را تکمیل و هر جلسه برای بازبینی همراه بیاورند. نتایج تحلیل مانکوا، آنکوا و مقایسه‌های زوجی بونفرنی در پس آزمون و پیگیری نشان داد که میانگین نمره بی‌خوابی، باورهای ناکارآمد و تأخیر در شروع خواب گروه آزمایش در مقایسه با گروه پلاسیبو و گروه کنترل کاهش و خودکارآمدی خواب و مقدار کلی خواب افزایش معنی‌داری یافته بود، ولی بین دو گروه پلاسیبو و کنترل تفاوت معنی‌داری یافت نشد. از نظر مقدار کلی در بستر بودن در پیگیری تفاوت معنی‌داری بین گروه آزمایش و گروههای کنترل مشاهده نشد.